اینترانت چیست؟

اینترانت

اینترانت شبکه‌ای رایانه‌ای است که از زبان مشترک ارتباطی شبکه جهانی اینترنت برای تبادل داده‌ها استفاده می‌کند.

اینترانت شبکه‌ای رایانه‌ای است که از زبان مشترک ارتباطی شبکه جهانی اینترنت برای تبادل داده‌ها استفاده می‌کند و تمام خدمات اینترنت، از جمله پست الکترونیکی، تار جهان‌گستر، انتقال فایل (FTP)، گروه‌های خبری و تله کنفرانس را در شبکه‌ای اختصاصی برای استفاده‌کنندگان مشخص آن شبکه ارائه می‌دهد و لزومآ به اینترنت متصل نیست. تفاوت اساسی میان شبکه اینترانت و سایر شبکه‌ها در آن است که این شبکه بر اساس پروتکل‌های اینترنت نظیر TCP/IP و HTTP شکل می‌گیرد.

تاریخچه

اینترانت به تنهایی تاریخچه‌ مستقلی ندارد، زیرا یکی از دستاوردهای اینترنت به‌شمار می‌رود و در واقع چند سالی پس از آنکه اینترنت پا به عرصه جهانی گذاشت، اینترانت و اکسترانت نیز پدید آمد.

در ایران، از میانه سال ۱۳۷۴ که نرم‌افزار سیستم عامل شبکه (NT SERVER) شرکت رایانه‌ای نت اسکیپ (Netscape) وارد کشور شد، به سبب سهولت نصب اینترانت‌ها بر روی این سیستم عامل شبکه، نصب اینترانت‌ها آغاز گردید.

در زمینه ارتباطات، اینترانت‌ ها باعث تسهیل ارتباطات میان اعضای یک سازمان با مشتریان و رقبا و سازمان‌های بیرونی خواهند شد که به‌طور نمونه می‌توان به جمع‌آوری نظرات، شکایات، و آگاه کردن مدیران از مسائل را نام برد؛ یا ارتباط افراد هم اندیشه در موضوعات خاص که خود باعث ایجاد نوآوری‌ها، خلاقیت‌ها، و ابتکارها در زمینه‌های مختلف می‌شود.

مطلب پیشنهادی : چرا طراحی سایت مهم است؟

اینترانت

چگونه کار میکند؟

اینترنت پدیده‌ای است که زندگی بدون آن برای بسیاری از انسان‌ها، دیگر غیرقابل تحمل و حتی غیرممکن است.

همه ما با اینترنت سر و کار داریم. اما اینترنت چگونه کار می‌کند؟ چه اجزایی دارد و مهم‌تر این که به چه کسی تعلق دارد؟ به سروری که از طریق آن وارد دنیای مجازی وب می‌شویم؟ به ما که کاربران آن هستیم؟

در واقع هیچکدام. چون اینترنت نه به ما که به هیچ کس دیگری تعلق ندارد.

اینترنت مجموعه‌ای جهانی از شبکه‌های بزرگ و کوچک است که به هم پیوسته‌اند و نام اینترنت (شبکه‌های در هم تنیده) از همین مجموعه گرفته شده است.

اینترنت کارش را سال ۱۹۶۹ با چهار هسته یا سیستم کامپیوتری میزبان شروع کرد اما امروز میلیون‌ها مورد از آنها در سراسر جهان وجود دارند.

البته این که گفته می‌شود اینترنت صاحب ندارد بدان معنا نیست که هیچ کس بر آن نظارت ندارد. یک موسسه غیرانتفاعی به نام انجمن اینترنت (Internet Society) که در سال ۱۹۹۲ تشکیل شده است مسئول نظارت بر آن است و مراقب است که پروتکل‌ها و قوانینی که در مورد اینترنت تصویب شده‌اند، در سراسر جهان اجرا شوند.

برای انتقال اطلاعات

تمام این شبکه‌ها برای برقراری ارتباط با یکدیگر به نقاط دسترسی شبکه، بک‌بُن‌ها (ستون فقرات) و روترها (راهبان) نیاز دارند. نکته جالب توجه در این پروسه این است که یک پیغام می‌تواند در کسری از ثانیه از کامپیوتری به کامپیوتر دیگر برود و با عبور از شبکه‌های مختلف، نیمی از جهان را بپیماید. اما این پیغام‌ها از کدام مسیر باید رفت و آمد کنند.

مشخص کردن این مسیرها به عهده روتر‌ها است. روتر‌ها (راهبان‌ها یا مسیریاب‌ها) مشخص می‌کنند که اطلاعات از کدام مسیر از یک کامپیوتر به کامپیوتر دیگر بروند.

آنها در واقع کامپیوتر‌های حرفه‌ای و قدرتمندی هستند که پیغام‌های ما را می‌فرستند و از طریق هزاران مسیری که تعریف شده است انتقال پیغام را سرعت می‌بخشند.

یک روتر (راهبان) دو وظیفه مجزا اما مرتبط با هم دارد: 
– تضمین می‌کند که اطلاعات به جایی که نباید بروند، نروند. 
– تضمین می‌کند که اطلاعات به مقصد مورد نظر برسد.

به دلیل انجام این کارها، روتر‌ها نقش بسیار موثری در نحوه ارتباط دو شبکه کامپیوتری ایفا می‌کنند. روتر‌ها دو شبکه را به هم متصل می‌کنند و اطلاعات میان آن دو را رد و بدل می‌کنند. آنها همچنین از شبکه‌ها در برابر انتقال بی‌مورد اطلاعات محافظت می‌کنند. بدون توجه به تعداد شبکه‌ها،‌ طرز کار روتر‌ها بدون تغییر باقی می‌ماند.

از آنجا که اینترنت از ده‌ها هزار شبکه مختلف تشکیل شده است، استفاده از روتر‌هادر آن ضروری است.

اینترانت

Backbones(بکبن ها)

اولین بک‌بُن دنیا در سال ۱۹۸۷ توسط بنیاد ملی علم آمریکا (NFS) درست شد. این بک‌بُن که NSFNET نام داشت یک خط T1 بودکه ۱۷۰ شبکه کوچک‌تر را به هم متصل می‌کرد و با سرعت انتقال ۱.۵۵۴ مگا بایت در ثانیه کار می‌کرد. یک سال بعد NSF با همکاری IBM و MCI بک‌بُن T3 (45 مگا بایت بر ثانیه) ایجاد کرد.

بک‌بُن‌ها معمولا شاهراه‌هایی از جنس فیبر نوری هستند. این شاهراه‌ها از چندین فیبر نوری در هم تنیده تشکیل شده‌اند تا ظرفیت انتقال داده‌هایشان بیشتر شود.

برای این که به سرعت بالای بک‌بُن‌های مدرن پی ببریم کافی است آنرا با مودم‌های معمولی ۵۶K مقایسه کنیم که ۵۶۰۰۰ هزار بایت را در ثانیه منتقل می‌کنند.

امروزه شرکت‌های بسیاری وجود دارند که بک‌بُن‌های با ظرفیت بالای خود را دارند و به نقاط اتصال متفاوتی در سراسر جهان متصل‌اند. در این حالت هر کاربر اینترنتی، بدون توجه به موقعیت جغرافیایی‌اش و شرکتی که از آن برای اتصال به اینترنت استفاده می‌کند می‌تواند با هر کاربر دیگری در زمین به راحتی صحبت کند.

اینترنت موافقت‌نامه‌ای تو در تو و بسیار عظیم بین شرکت‌ها است تا به صورت مجانی با هم ارتباط برقرار کنند.

URL

وقتی که شما از اینترنت استفاده می کنید یا یک میل می‌فرستید، از یک نام دامنه استفاده می‌کنید که این کار را برای شما انجام می‌دهد.

برای نمونه نشانی سایت نام دامنه سایت را در بر دارد. همین نام دامنه در سایت هم وجود دارد. هر بار که ما از یک نام دامنه استفاده می‌کنیم، از سرورهای نام‌های دامنه (DNS) استفاده می‌کنیم که نام‌های دامنه قابل خواندن برای انسان را به IPهای قابل فهم برای ماشین تبدیل می‌کند.

مهمترین نام‌های دامنه سطح بالا که به آنها دامنه‌‌های سطح اول هم گفته می‌شود این‌ها هستند: .COM، .ORG ، .IR، .NET ، .EDU و .GOV.

یک دامنه داده شده می‌تواند به صورت بالقوه نام میلیون‌ها هاست(میزبان) را تا زمانی که در آن منحصر به فرد هستند در بر بگیرد.

سرور نام‌ ‌ای دامنه (DNS)، درخواست‌ها را از برنامه‌ها و دیگر سرورهای نام‌ دریافت می‌کنند تا نام‌های دامنه را به نشانی‌های IP تبدیل کنند.

اشتراک گذاری کنید:

Warning: Undefined variable $aria_req in /home/novinvision/public_html/wp-content/themes/novinvision/comments.php on line 36

Warning: Undefined variable $aria_req in /home/novinvision/public_html/wp-content/themes/novinvision/comments.php on line 41

Warning: Undefined variable $required_text in /home/novinvision/public_html/wp-content/themes/novinvision/comments.php on line 60
ثبت دیدگاه

دیدگاه‌های شما باعث بهبود عملکرد ماست. لطفا با دیدگاه‌های خود ما را در بهبود مطالب یاری نمایید.

لطفا اطلاعات خود را جهت ثبت دیدگاه وارد نمایید. ایمیل شما نزد ما محفوظ است و منتشر نخواهد شد.
*